Systemisch gedoe. De pijnlijke herhaling van geschiedenis.
De wanhoop sprak uit zijn stem.
‘Ik wil gewoon mijn zoon zien. Ik mis hem zo verschrikkelijk. Ik kan er niet meer tegen.’
Hij woont alleen. Zonder zijn zoontje die nog maar kort op deze wereld is.
De verbroken relatie bracht veel pijn en verdriet. De zoon samen opvoeden leek ineens onmogelijk te zijn geworden.
Het gemis breekt hem nu op. Hij is gebroken en uitgeput.
‘Janneke, als we het opstellen, wordt het dan duidelijker voor me?’
Dat kan. Het kan veel helderheid opleveren.
Hij woont ver weg. Ver buiten Nederland.
We besluiten de opstelling online te doen.
Met de camera gericht op een staand bord waar we de situatie van zijn gezin van herkomst kunnen opstellen.
Hij stelt eerst zijn vader op, dan zijn moeder, zus en als laatste zichzelf.
Vader is overleden en hij heeft zijn vader voor hij stierf 30 jaar niet gezien.
Vader krijgt een stem en de geschiedenis maakt het NU pijnlijk helder.
Vader en moeder hadden een vernietigende relatie. Moeder kon vader letterlijk niet meer zien en gooide hem uit het systeem. Vader bleef kijken naar het gezin. Maar was niet in staat om dichterbij te komen.
Als kind ben je 50% je vader en 50% je moeder.
Wijst één van je ouders de andere ouder af? Dan wordt daarmee ook een deel van het kind afgewezen.
Hij zag zijn vader niet meer en hij ging zorgen voor zijn behoeftige moeder. Hij was niet meer het jonge kind. Maar hij werd vader van zijn eigen moeder.
Je voelt wel aan dat dat niet de plek is waar het leven je met bakken energie tegemoet treedt.
Op die plek zorg je voor de ander. Je geeft.
Dit patroon neem je mee. In de relaties die je krijgt. In je werk. In de vriendschappen die je hebt.
Hij kwam in een relatie terecht waarbij zijn vriendin dezelfde behoeftigheid liet zien als zijn moeder.
Deze dynamiek was bekend. Zorgen voor een ander. Dat deed hij graag.
Samen kregen ze een zoon. En slechts een paar jaar later, ziet hij zijn kind niet meer. Net zoals zijn vader hem niet kon zien.
De opstelling maakt de dynamiek pijnlijk helder. De opstelling laat zien dat een deel van zichzelf werd afgewezen in zijn jeugd. Houden van zowel zijn vader als van zijn moeder om zonder systemisch gedoe op te groeien; Dat leek niet te kunnen.
Tijdens onze sessie zakt hij af in het familiesysteem. Hij gaat in de kindsbak staan. Op zijn plek.
Zijn vader gaat een eindje achter hem staan. En zijn moeder. Die zakt graag verder af naar beneden. Zijn moeder kan de rol als moeder moeilijk vervullen. Ze is nu behoeftig en zal hierin een beroep blijven doen op hem. Dat is het totaalpakket wat hij mag gaan accepteren. Dat is zijn lot. Leven met een moeder die behoeftig is en jou als kind niet kon geven wat je nodig had.
Vanuit zijn nieuwe plek, gaat hij daarmee aan de slag. Een plek waarin hij het kind is van zijn ouders en de vader van zijn zoon.