Zijn. Met ziel & zaligheid. Streven naar geluk.

Geluk.

Geluk is niet een plek waar je naartoe reist.

Geluk is niet een eigendom dat je kunt bezitten.

Geluk kun je niet dragen.

Geluk kun je niet consumeren.

Geluk kun je niet vastpakken.

Geluk is wel iets waar we met zijn allen naar lijken te streven.

In één van de laatste intieme gesprekken die ik met mijn moeder had, zei ze krakerig:

‘Ik ben zo blij om jou gelukkig te zien’

Flauwtjes glimlachte ik en mompelde wat nietszeggende woorden.

Is een gelukkig kind tenslotte niet het beste wat je je ouders kunt wensen?

Ik voelde me niet gelukkig. En hield dat voor me.

Ongelukkig voelen? Dat doe ik wel alleen

Ik twijfelde over mijn relatie (ondanks dat hij de beste man was die ik me kon wensen), ik was na 20 jaar uit het onderwijs gestapt en voelde twijfels; kan ik mijn hachie redden als zelfstandig ondernemer? En ik voelde dat ik te kort schoot. Als dochter. Als vriendin. Als partner. Als wat niet eigenlijk?

Toch deelde ik dat niet met mijn moeder. Ik glimlachte flauwtjes en bood mijn moeder een gelukkig kind.

Me ongelukkig voelen? Dat deed ik wel alleen.

Geluk en ongeluk kreeg een andere betekenis de afgelopen jaren.

Kun je niet pas gelukkig zijn als je de kunst van het ongelukkig zijn verstaat?

Dirk de Wachter, psychiater en systemisch therapeut schreef hier het prachtige boek(je)

‘De kunst van het ongelukkig zijn’ over.

Hij schrijft:

‘Streven naar het geluk als levensdoel is een vergissing. Streven naar zin en betekenis, is waar het leven om draait’

We leven in welvaart maar veel mensen voelen weinig welZIJN.

Welzijn?

Waar is welzijn van afhankelijk? Toen ik in een prachtig huis woonde en in een dikke auto reed, bleef ik toch echt tegen een paar gaten in mijn ziel aanlopen. Ik merkte dat die prachtige keuken en die luxe badkamer me wel gemak boden, maar het diepe gevoel van tekort schieten bleef me achtervolgen.

Het is van alle tijden om te streven naar meer. En ‘het meer’ is vaak ingevuld met materie.

Veel bezitten en blijven verlangen naar meer blijkt niet gelukkiger te maken. Als gelukkig zijn het doel is in het leven, is ongelukkig zijn maar een ergerlijke hindernis

Aldus Dirk de Wachter.

De gaten in mijn ziel leek ik niet op te kunnen vullen met een prachtig huis en het mooiste servies op tafel.

Maar hoe ga je dan te werk?

Het huis, de auto, de goede man, de prachtige keuken en luxe badkamer. Ik liet ze achter.

De spullen die in mijn nieuwe huisje van 30 m2 paste, nam ik mee. Boeken, kleding, mijn fotografiespullen, de oude foto’s, twee kastjes, een paar stoelen, mijn laptop & de kat. Ze verhuisden mee naar mijn nieuwe onderkomen in Amsterdam.

Het werd tijd om de gaten in mijn ziel eens goed te bekijken.

Het werd me steeds helderder dat mijn ‘ik’ zich goed staande had gehouden tijdens het leven dat achter me lag. Staande houden leek misschien wel meer op overleven. En als je aan het overleven bent, blijft er altijd een deel van jezelf ongezien.

Ik had me staande gehouden door fantastisch voor anderen te zorgen. Door mezelf enkel van mijn zonnige kant te laten zien. Zo hoeven anderen zich tenslotte geen zorgen om me te maken. Ik maakte mezelf klein en onbelangrijk.

Pas ver in mijn jaren als veertiger leerde ik wat ik als kind had afgeleerd; hulp vragen. Gewoonweg delen met familie en vrienden: ‘Het gaat niet goed met me. Ik heb hulp nodig.’

En misschien was dat wel de grootste stap die ik leerde zetten. Het hoefde niet meer alleen; leven. Ik mocht op een ander gaan leunen.

De kunst van het leven is accepteren dat shit en ellende bij het leven hoort. Het leven is niet alleen de zon die schijnt. Het leven is ook de donkere nacht – soms zelfs overdag.

Janneke Poort

Moeilijke momenten uit je leven – groot of klein- ze worden het liefst onder het tapijt geveegd. Verdriet, dat ding met stekels, dat hoeft er niet te zijn. Dus wordt het vakkundig verzwegen, weggemoffeld, verborgen, verhuld. Zolang het er maar niet over hoeft te gaan.

Iets wegmoffelen is hetzelfde als buitensluiten. En zoals Els van Steijn (auteur De Fontein) zo helder omschrijft: Iets buitensluiten levert systemisch gedoe op! Probeer maar eens een onder water te duwen; de kracht van de bal wordt groter en groter en hij blijft omhoog komen. De kracht van iets dat wordt weggemoffeld neemt zulke grote vormen aan dat het niet meer te ontkennen valt.

Wat nou als het lukt om je oude zeer te delen met anderen? Wordt het verdriet, groot of klein, dan niet dragelijker?

Dansen in de storm. Stilzitten als je geschoren wordt. Welke manier ook bij jou past:

Compleet is zij die alle kanten van zichzelf en de ander kan aanvaarden.

Donker en licht. Zon en maan.

Zijn – met ziel en zaligheid.