Hoe angst haar letterlijk de adem benam
En ze dit overwon met een kracht van heb-ik-jou-daar.
De avonturen waren onvergetelijk.
Het lachen was luid. Het mediteren stil. De emoties oprecht en de transformaties groots.
Met een groep prachtige vrouwen varen we dit weekend ‘ergens op de waddenzee’. We leggen nergens aan en toch zetten we voet op land.
Na een avondje dansen op het dek bij zonsondergang, een openhartige kennismakingsronde en een nachtje diepe slaap in eigen hut, maken we ons klaar voor de zeiltocht. We vetrekken vanuit Harlingen waar de zon al vrijuit aan de hemel staat.
We maken ons klaar. Schoenen met een rubberzool, zonnebril op en handschoenen aan. We hijsen zelf de zeilen en dat is niet voor de poes. Je kent de touwen van een klipper wel, lekker om die met een stevige grip aan te kunnen pakken.
Onder een luid ‘Heee-Heee-Heee’ hijsen we alle zeilen als één team omhoog. De zeilen staan strak gespannen en de wind kan zijn werk doen. Hij strijkt als wilde pennenstreken door ons haar en wij ontvangen dankbaar de zonnestralen.
Voor iedereen is dit een bijzonder weekend. Iedereen heeft haar eigen verhaal. Het verliezen van je levensmaatje, het kwijt zijn van je gezondheid, eraan toe zijn om jezelf in de ogen te kijken, je toekomst niet helder voor ogen hebben.
Eén van de vrouwen leeft met angst.
‘Ik vind het doodeng, zo op de zee. Maar dat was voor mij wel de reden om mee te gaan. Als je ergens bang voor bent, is het slim om het toch maar eens aan te gaan’.
Ze glimlacht, maar haar gespannen kaken verraden hoe spannend ze het écht vindt. Met bewondering kijk ik naar haar moed. Dit is wat ze bedoelen met: Het leven bij de ballen grijpen.
Hoe langer we op het schip zitten, hoe meer haar kaken ontspannen en hoe krachtiger haar ogen stralen. ‘Ik wil dit ook eens met mijn dochter doen. Ik realiseer me dat ik mijn angst doorgeef aan haar en dat is gewoon niet nodig. Zij zal dit geweldig vinden’.
Na een halve dag zeilen gaan we voor anker. We liggen in een prachtig gebied tussen Vlieland en Terschelling; De Richel, een zandplaat waar de zeebodem zich twee keer per dag laat zien. Ons schip, de Ambulant – een Klipper uit 1904 van 32 meter lang en ruim 6 meter breed, laten we dit weekend droogvallen op dit adembenemend mooie stukje Nederland.
Het water maakt plaats voor de bodem van de zee. Oesters, krabben die voor ons wegschieten, kokkels, zeewier met minuscule beestjes waar we de naam niet van kennen. We komen het allemaal tegen. Dansend, kletsend, huppelend, soms hardop en vaak stil. We nemen het in ons op.
‘Hou ff vast’
Ze gooit haar jas uit.
‘Ik heb gewoon zin in een radslag’
En ze doet het. Een radslag op het wad. Wij schreeuwen het uit van bewondering en onze harde lachsalvo’s worden gedragen door de wind.
Een paar uur later komen we terug bij ons varende huis van dit weekend.
Met liefde en aandacht worden ze uit haar zak gehaald: De mooiste schelpjes. ‘Voor mijn dochter’.
De volgende ochtend doen we opstellingen met de groep. Op de vraag of iemand een vraag wil delen, blijft het stil. Alle ogen richten zich als vanzelf op haar. Ze vertelde zaterdagavond over haar longen, de astma en de adem die haar wordt ontnomen.
‘Hoe meer ik erop let, hoe grootser het wordt. Ademhalingsoefeningen maken het alleen maar erger’.
‘Ik weet niet zo goed of ik durf. Opstellingen vind ik spannend. Ik heb het nog nooit gedaan. Maar misschien moet ik het daarom juist wel doen’.
Als opsteller vraag ik haar naar de thema’s of personen die in deze opstelling mogen worden opgesteld.
‘Mezelf en mijn angst’. Zegt ze resoluut.
Ze neemt zelf haar plek in en vraagt een representant om voor haar angst te gaan staan. Vlak voor haar neus. Irritant dichtbij. Het ontneemt haar direct de adem.
En binnen een splitsecond gebeurt het. Ze knippert met haar ogen. Haar borstkas schiet omhoog. Ze begint te huilen en ademt uit.
Huilend en vol kracht pakt ze de angst bij de hand; ‘Je hoeft niet weg maar je mag achter me staan’
Ze ademt opnieuw. Verzet haar voeten. Schudt haar schouders. ‘Ja, zo is het goed’.
Het was de kortste opstelling waar ik bij was. Het duurde nog geen twee minuten.
Op de juiste plek gaan staan is gemakkelijker als je zíet waar je zelf staat en hoe de belemmering een hindernis vormt voor jouw pad.
Een paar dagen na het weekend krijg ik een appje van haar.
‘Ik word al 2 dagen wakker zonder pijn op mijn borst’.
Adem moed in en angst uit.